പ്രണയം -ചില വിരുദ്ധചിന്തകൾ

പറയാനൊന്നും ബാക്കിയില്ലാത്ത വാക്കാണ് പ്രണയം.പറഞ്ഞുപറഞ്ഞ് തേഞ്ഞുതീർന്ന വാക്ക് കവികൾ അതിനെ ആകെ കശക്കിക്കളഞ്ഞു.കാഥികർ പരത്തിപ്പറഞ്ഞ് അതിന്റെ മാംസളതയെ മുഴുവൻ ഉരുക്കിക്കളഞ്ഞു..തത്വചിന്തകരാവട്ടെ ചേർച്ചയില്ലാത്ത കുപ്പായങ്ങൾ ഇടുവിച്ച് അതിന് ഒരു കോമാളിയുടെ രൂപഭാവങ്ങൾ നൽകി.

മാംസനിബദ്ധമല്ല രാഗം എന്നത് ലോകത്തെ ഏറ്റവും ശുദ്ധമായ ഭോഷ്ക്കാണ്.പ്രണയങ്ങളുടെ സഫലീകരണംലൈംഗികതയിലാണെന്നു പറയുമ്പോൾഒരുപക്ഷേ പ്രണയാദർശികൾ എതിർത്തേക്കാം.പ്രത്യുൽ‌പ്പാദനോപാധി മാത്രമായാണ് പ്രകൃതി പ്രണയത്തെ ഒരുക്കിയിരിയ്ക്കുന്നത്.മനുഷ്യൻ അതിനെ ഒരു വിനോദോപാധികൂടിയാക്കി മാറ്റി.ഒരേ ലിംഗക്കാർക്കിടയിലെ പ്രണയം പോലും ലൈംഗികതയിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ്.

ഇഷ്ടം എന്ന വികാരം തന്നെ വസ്തു കേന്ദ്രീകൃതമാണ്.വസ്തുകേന്ദ്രീകൃതമല്ലാത്ത ഒരു തരം വികാരവും നിലനിൽ‌പ്പില്ലാത്തവയുമാണ്.ഗന്ധം,രുചി,കാഴ്ച,ശബ്ദം,സ്പർശം എന്നിവയിലൂടെ മാത്രമേ ഇഷ്ടം എന്നവികാരം രൂപപ്പെടുകയുള്ളൂ.അമൂർത്തമായ ഒന്നിനേയും മനുഷ്യന് ഇഷ്ടപ്പെടാനാവില്ല.അഥവാ അങ്ങിനെയൊന്നിനെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിൽത്തന്നെ അത് മൂർത്ത രൂപത്തിൽ നിന്നും ഉടലെടുത്ത ഒരു അമൂർത്തതയാവും.ഒരിയ്ക്കലും കാണാത്ത,കേൾക്കാത്ത,സ്പർശിയ്ക്കാത്ത,ഗന്ധിയ്ക്കാത്ത,രുചിയ്ക്കാത്ത രണ്ടു വ്യക്തികൾക്കിടയിൽ പ്രണയം സാദ്ധ്യമല്ല.പ്രണയം അടിമുടി മാംസ നിബദ്ധമാണെന്നതിന് മറ്റുതെളിവുകൾ എന്തിന്?ഈശ്വരനെ പ്രണയിച്ചവരെ നമുക്ക് വിടുക.അത് പ്രണയമല്ല.ചിത്തഭ്രമത്തിന്റെ ഒരു വകഭേദം മാത്രമാണ്.

അനശ്വര പ്രണയം എന്നതും അടിസ്ഥനമില്ലാത്ത ഒരു സങ്കൽ‌പ്പം മാത്രമാന്.ഒരു മനുഷ്യന്റെ മരണത്തോടെ അവനെ സംബന്ധിയ്ക്കുന്ന എല്ലാം അവസാനിയ്ക്കുകയാണ്.മരണത്തിനപ്പുറം പ്രണയത്തെ നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാമെന്ന ചിന്തതന്നെ വിഡ്ഢിത്തമാണ്.എന്തിനു മരണത്തിനപ്പുറം, മരണംവരെപ്പോലും എത്രപേർക്ക് പ്രണയത്തെ നെഞ്ചോട്ചേർത്തുപിടിയ്ക്കാൻ കഴിയാറുണ്ട്?സ്ഥായിയായ ഒരു ഭാവത്തിലൊ അവസ്ഥയിലോ എക്കാലവും മനുഷ്യ മനസ്സിനെ തളച്ചിടാനാവില്ല.ചഞ്ചലമാണു മനുഷ്യ മനസ്സ്.ഈ നിമിഷത്തിൽ മനസ്സിലങ്കുരിച്ച ഒരു വികാരത്തെ,ഭാവത്തെ അടുത്ത നിമിഷം വരെയെങ്കിലും അതേ തീവ്രതയോടെ നിലനിർത്തുവാൻ എത്ര പേർക്ക് കഴിയുന്നുണ്ട്?എല്ലാം നശ്വരമെന്ന സിദ്ധാന്തത്തിൽ നിന്നും പ്രണയത്തിനുമാത്രം ഒരൊഴിവ് സാദ്ധ്യമല്ലതന്നെ.

അനുഭൂതികൾ പങ്കിടാനായി രണ്ടു വ്യക്തികൾക്കിടയിൽ ഉഭയസമ്മതപ്രകാരം നിർമ്മിയ്ക്കപ്പെടുന്ന ഒരു കരാർ മാത്രമാണ് പ്രണയം.എങ്കിലും അതു നില നിൽക്കുന്നിടത്തോളംകാലം അതു പകരുന്ന അനുഭൂതി അത്ഭുതകരം തന്നെ.

സ്വാർത്ഥമാണ് പ്രണയം.മറ്റൊരാളിനെ മാനസികമായും ശാരീരികമായും സ്വന്തമാക്കാനുള്ള തീവ്രാഭിവാഞ്ചയാണിത്.മറ്റൊരാളീന്റേയോ മറ്റൊന്നിന്റേയോ ഗന്ധം,സ്പർശം,രുചി,ദർശനം ഇവ എപ്പൊഴും ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്ന അവസ്ഥയാണിത്.ആഗ്രഹമെന്ന വാക്കിന്റെ ആന്തരാർഥം സ്വാർഥമെന്നല്ലാതെ മറ്റെന്താണ്?ആകയാൽ പ്രണയം ശുദ്ധ സ്വാർഥമാകുന്നു.മനുഷ്യരുടെ ലോകത്ത് സ്വാർഥമല്ലാത്തഎന്താണുള്ളത്?അമ്മയ്ക്ക് കുഞ്ഞിനോടുള്ള സ്നേഹം സ്വാർഥമല്ലെന്നാണ് ചിലരുടെ വാദം. തന്റെ കുഞ്ഞിന് താൻ നൽകുന്ന എല്ലാം,സ്നേഹമടക്കം,ലഭിയ്ക്കുമെന്നുറപ്പുണ്ടെങ്കിലും,ഏതെങ്കിലും അമ്മ അതിനെ തന്നിൽ നിന്നും അകലെ മറ്റൊരിടത്ത് ആയിരിയ്ക്കുവാൻ സമ്മതിയ്ക്കുമോ?

പ്രണയം ഒരേ സമയം,ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ വാക്കും വികാരവുമാണെങ്കിലും ഒപ്പം അത് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും അഭിശപ്തമായ എന്തോ ഒന്നു കൂടിയാണ്.ഒരു മനുഷ്യജീവി അനുഭവിയ്ക്കുന്ന ഏറ്റവും കടുത്ത നൈരാശ്യമത്രെ പ്രണയനൈരാശ്യം.അത് ഏതാണ്ട് മരണത്തോളം തന്നെ ഭീകരവും തീവ്രവുമാണ്.പ്രണയത്തിന്റെ സന്തതസഹചാരിയായ കൂടപ്പിറപ്പാണ്,പ്രണയനൈരാശ്യം.പ്രണയം പൂവണിയാഞ്ഞാൽ ത്നൈരാശ്യത്തിനു കാരണമാകാം.എന്നാൽ പൂവണിയപ്പെട്ട പ്രണയവും നൈരാശ്യത്തിൽ നിന്നും മുക്തമല്ല.

പ്രണയം സ്വാർഥവും നശ്വരവുമാണെന്ന് മനസിലാക്കുന്ന നിമിഷമാണ് പ്രണയി ഏറ്റവും കടുത്ത നൈരാശ്യത്തിന് അടിപ്പെട്ടുപോകുന്നത്...........!!!!